30 kasım 2008 sabah yine bermutat Karaisalı’da cem olundu. Kızıldağ’a gidildi. Dağın eteklerinden bir hayli yukarı çıkıldıktan sonra Kuzey Batı istikametinde yürüyüşe geçildi. Bir süre gittikten sonra Kuzey istikametinde bir vadiyi takiben devam edildi. Kapız isimli bir dere vadisinde ileri zorluk derecesinde yaklaşık üç saat yüründü. Yörük – Türkmen lehçesinde bütün vadilere Boğaz veya Kapız dendiğini de bu vesile öğrenmiş olduk. Bir hayli kayalarla mücadeleden sonra Kızıldağ yaylasına çok az kalınmıştı ki yan duvarlar 150 – 200 metreye yükseldi, dere genişliği ise 2 metreye düştü. Azgın dereyle mücadeleden sarfı nazar edilerek burayı aşma tutkusu yaz bahar aylarına ötelendi. Aynı güzergahtan geri dönüldü.
Ortamın vahşi güzelliği, dik kayalıklar oralarda yabanıl hayatı epey geliştirmiş. Dağ keçileriyle ilgili tevatür de bu yüzden.
Tek olumsuzluk; yürüyüş boyunca görmediğimiz ama tüfek seslerinden civarımızda olduklarını hissettiğimiz avcı milletiyle – maalesef- aynı havayı teneffüs etmemizdi. Oysa geçen hafta bir çevirmeye muhatap olmuş bir kısım avcı ve bir keçi karşılığı 13.500 YTL. Para cezaları kesilmiş. Para cezasın ağırlığı da av tutkunlarını ıslah etmemiş anlaşılan.
Bilahare araçlarla Kızıldağ Yaylasına gidildi. Yayla şu an terkedilmiş bir şehir gibi.
Orda orta ölçekli bir şehir kurulmuş. İnternet kafesi, emlakçısı ne bileyim her bir şeyi var. Çarpık bir şehirleşme. Ben yaylacılığı hiç sevmedim burada gördüklerimde beni teyid etti.
Lakin orda bir fırın var ve o fırında öyle nefis otlu ve peynirli pideler yapıyorlar ki hala burnumda tütüyorlar. Yayla suyu da yanında. Hamur işini çok hazzetmeme karşın bu kır pidesini tuttum.
Dağdan ayrılmalarda aniden kendinizi modernitenin ortasında bulunca sanki hiç yaşamamışsınız hissi gelişiyor. Bundan kaçınmak lazım herhalde.
30 kasım 2008 / Adana ali t. balaban
Fotoğraflar
