Bir nahiv (dil) bilgini, gemiye binmişti. Kendini beğenmiş bir kimseydi. Durup duruken gemiciye dönüp:
– Sen hiç nahiv okudun mu? diye sordu. Gemici:
– Hayır, okumadım! cevabını verince:
– Vah vah yazık, tüh ömrünün yarısı boşa gitmiş! dedi.
Gemicinin bu sözden kalbi kırıldı, kızdı ise de, sustu, o anda bir şey söylemedi.
Denizde giderken birdenbire fırtınaya yakalandılar. Rüzgâr gemiyi bir girdaba sürükledi. Kurtulma ümidi kalmayınca, gemiyi terk etmeye hazırlanan gemici, nahivciye bağırdı:
— Söyle bakalım, sen yüzme bilir misin? Nahivci telaşla:
— Bilmem! Bende yüzücülük ne arar? deyince, gemici:
— Öyleyse yazık, ömrünün tamamı gitti! Çünkü gemi batıyor. Eğer yüzme bilmiyorsan bu fırtınalı denizden asla kurtulma şansın yok! dedi.
Gururu, kibri bırakıp bu cihanın ve bu cihandaki her şeyin faniliğini, geçiciliğini görmek şarttır! Bunun için de dil bilgisi değil, bu dünyanın geçiciliğini ve ebedi hayatı kazanma yollarını öğreten, din bilgisi lazımdır.
Gurur ve kibir sahibi olanı kimse sevmez. Deniz bile ölüyü başında taşır ama, diri kimse onun elinden kolay kolay kurtulamaz. Deniz, diriyi boğup öldürdükten sonra başında taşımaya başlar. Sen de başlarda taşınmak istiyorsan, gururlu, kibirli olma! Nefsini ve seni doğru yoldan alıkoyan özelliklerini öldür, tevazuu elden bırakma!
