GURURLU SİNEK

Gururlu, kendini beğenmiş bir sinek vardı. İçmeden sarhoş olmuş, o küçücük ve değersiz varlığını güneş gibi büyük ve üstün görüyordu. Bir ara doğan kuşlarının övüldüğünü duymuş:
-Ne olacak, doğan da bir şey mi? Şüphe yok ki, ben de bu zamanın ankasıyım! demişti.
Günün birinde bir eşek sidiği birikintisinin üstünde yüzen bir saman çöpünün üzerine kondu. Gururla başını havaya dikip, koltuklarını kabartarak, kendi kendine:
-Bir kitapta, denizler üzerinde yüzen gemilerden söz edildiğini okumuş, acaba bunlar nasıl şeyler diye kendi kendime epey kafa yormuştum. Nasıl olacak canım! İşte deniz, bu da bir gemi, ben de ehliyetli, dirayetli bir kaptanım! dedi.
O sidik birikintisi ona uçsuz bucaksız bir umman gibi görünmüştü. Bu umman üzerinde, saman çöpünden gemisini kendince büyük bir ustalıkla sürüp duruyordu. Sinekte onu olduğu gibi görecek göz nerde? Sineğin, kendi görüşüne göre bir alemi vardır. Sineğin gözü, görüşü çok dar ve sığ olduğu için, denizi de ona göreydi. Eğer kendi sakat görüşüyle saplandığı bu tevilden geçip, gerçeği olduğu gibi görebilseydi bahtı onu huma kuşu gibi yüceltirdi. Herkesin alemi, kendi görüşüne göre olur.
Kur’an’ın hükümlerini, kendine göre tevil etmeye, aykırı bir şekilde yorumlamaya, heva ve hevesine uydurmaya çalışan batıl tevilci de bu sinek gibidir. Kur’an’ı tevile çalışacağı yerde kendisini tevil etse, kendisini değiştirse çok daha iyi bir iş yapmış olurdu.
Batıl tevilden vazgeçip kendini düzeltmeye çalışan kişi, görünüşte sinek gibi hakir de olsa, onun ruhu yüceldikçe yücelir.