Çok değişik memur tipi var. Ama ben özetleyerek tipledim. Belki amirler sicil notu verirken tasniften yararlanır diye düşündüm.
İşte memur tipleri;
Mevzuatçı Memur : Mevzuat normlarını otomat uyan robot ritimli bir varlıktır. Kafası varsa da bu sadece mideye giden yolun başlangıç noktası olarak görev yapar. Davranış tarzı mevzuata göre kodlandığından muhakeme, akıl, fikir gibi kavramlara yabancıdır. Bunların güvenlik görevlileri “Ben bilmez merkez bilir” der diğerleri “mevzuat böyle efendim” der. Allah kimsenin yolunu bunlarla kesiştirmesin. Akla siyan tartışmalarla çıldırırsınız.
Şikayetçi Memur : Bu kadar maaşa bu kadar iş diye tembelliğine felsefe üretip sonrada “nolacak bu memleketin hali”diye durumdan şikayet çıkaran memur tipidir. “Bir dokun bin ah işit”sözü bu tipler için piyasaya çıkartılmış hastalıklı sözdür. Yetki ve sorumluluğu olmadan oturduğu yerden ülkeye takla attıracak formülleri üretir. Ama asla kendisi hak ettiği yerde değildir. El etek öpen, kapı aşındıranlar baş köşede, kendisi kör köşededir. Böyle olunca bu memleketin kalkınmayacağına adı gibi emindir.
Devletçi Memur : Bunlar devlete kapı kulu olmaktan hoşnut olanlardır. “Allah devlete zeval vermesin” der de başka bir şey demezler. “Devletten aylık, Allah’tan sağlık” koparmışlar ya bu onlara yeter, “Ben bir devlet memuruyum” sözünü övünç madalyası gibi kullanırlar. Devleti kutsallaştırdıkları için ona kul olmanın verdiği huzur içinde yaşarlar. Devlet babadır, ekmek verir bu da onlara yeter.
Yağcı Memur : “Evet efendim, tabi efendim, isabet buyurdunuz efendim, siz zaten daha önce söylemiştiniz efendim” en çok kullandıkları sözlerdir. Eğilip bükülmeye müsait yapıları vardır. Hatta portatiftirler anında katlanabilirler. Amirin iradesine karşı çıkmamayı esas alırlar hatta o iradeyi birazda abartarak yansıtıcı görevi yaparlar “el öpmekle durak aşınmaz” bunlar için üretilmiş atasözüdür. Bunlarda biraz Brütüs karakteri vardır. Brütüs karakteri efendi zayıf düşerse ortaya çıkar.
Nihilist Memur : Bunlar her şeye “boş ver” derler. Hatta “boş ver” sözcüğü bunlar için özel imal edilmiştir. Sosyolojik açıdan bakıldığında yoksulluk kültürünün bir yan ürünü olarak bürokraside yer aldıkları görülür. Umutları olmadığı için umut kırıklıkları yaşamazlar. Bunlar hayata özel bir anlam vermeyip her şeyi “ti”ye aldıklarından yarı karamsar, yarı iyimser mayhoş sohbetli insanlardır. Refleksleri zayıf, felsefeleri derindir.
Emekçi Memur : Bunlar emek davası güder, ekmek peşinde koşarlar. Emeğin kendisini değil ama edebiyatını çok severler. Belkide tembellik kamuflaj olsun diye emekçiliği yeğlerler. Sık sık “Şu hakkımız bu hakkımız söke söke alırız” tarzında efelenme vaziyetleri alırlar. Külliyen nutuk, külliyen miting ama icraat mafiştir.
İdealist Memur : Karikatürize edilemeyecek kadar düzenlidir. Sorumluluk sahibi olmayı ilke edinirler. Yediği lokmanın hakkını topluma ödemeyi borç bilirler. Memleket bu tür erdemli insanların omzunda yükselir. Alçaklar bu erdemli insanları sırtından geçinir. Ama idealist memur kendi vicdanına karşı hesap vermeyi ön planda tutar.
